ျမန္မာ့အေရးကၽြမ္းက်င္သူ ဘာတီးလင့္တ္နာ (Bertil Lintner) ႏွင့္ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းျခင္း (အပိုင္း-၂)

Posted by danyawadi on November 7, 2012ဘာတီးလင့္တ္နာ

ျမန္မာ့အေရးကၽြမ္းက်င္သူ ဘာတီးလင့္တ္နာ (Bertil Lintner) ႏွင့္ေတြ႕ဆံုေမးျမန္းျခင္း (အပိုင္း-၂)

 ေ၀မိုးေတြ႕ေမးသည္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွာေဖြ ေနတာက ဒုကၡသည္ေတြကိုေပးမယ့္ ေငြေၾကးေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ေနတာပါလို႔ ေရးထားတယ္။ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္သလို၊ သူတုိ႔႐ႈျမင္ထားတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ေဒၚစု  မေျပာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကခ်င္လူထု စိတ္ပ်က္သြားတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။  

(ေမာ္ကြန္းမဂၢဇင္းအမွတ္(၂)တြင္ ပါရွိေသာ အင္တာဗ်ဴးကို ျပန္လည္ေဖာ္ျပျခင္းျဖစ္ပါသည္။)

MAWKUN: တကယ္လုုိ႔ အေျဖမထြက္ဘဲ လုုံးလည္ ခ်ာလည္လုုိက္ေနမယ္ဆုုိရင္ ၂၀၁၅ အလြန္ေခတ္ကုုုိေကာ ဘယ္ လုုိ မွန္းၾကည့္ႏုုိင္မလဲ။ အစုုိးရဘက္က ေကအုုိင္အုုိလုုိ အဖြဲ႕ေတြကုုိ ေျပာတာရွိတယ္။ ေနာက္သုုံးႏွစ္ေလာက္မွာ ႏုုိင္ငံေရးအရ ေဆြးေႏြးမယ္ ဆုုိတာမ်ဳိးေပါ ့။

LINTNER: ျမန္မာအစိုးရက ေတာင္းဆုိမႈေတြကို အလြယ္ တကူမလိုက္ေလ်ာဘူး။ သုုံးႏွစ္အတြင္းမွာ ဘယ္လုုိပဲ ထိပ္တုုိက္ ေတြ႕ေနတဲ့ အဖြဲ႕ေတြ ကုုိျဖစ္ေစ ေခ်မႈန္းဖုုိ႔ လုုပ္ႏုုိင္ပါတယ္။ နည္းမ်ဳိးစံုကိုသံုးႏိုင္ပါတယ္။ တုိက္မယ္၊ ေဆြးေႏြးမယ္၊ ပရိယာယ္ သံုးမယ္။ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးကတည္းက သူတို႔ဘယ္လို ေျဖရွင္း ခဲ့လဲဆုိတာ ၾကည့္လုိက္ရင္၊ လြတ္လပ္ေရးမရခင္ကတည္းကလို႔ ေျပာႏိုင္တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ ဘယ္လိုႏုိင္ငံမ်ဳိး ျဖစ္သင့္ တယ္၊ ဘယ္ကိုဦးတည္မလဲဆုိတာနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အေလးအနက္ ေဆြး ေႏြးဖို႔ အားထုတ္ခဲ့တာ ျမန္မာ့သမုိင္းမွာဆို ႏွစ္ႀကိမ္ရွိခဲ့တယ္။

          ပထမဆံုးညီလာခံက ပင္လံုၿမိဳ႕မွာလုပ္ခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီညီလာခံမွာ တုိင္းရင္းသားအားလံုး မပါ၀င္ခဲ့ဘူး။ ကရင္က ပင္လံုညီလာခံကို သပိတ္ ေမွာက္ခဲ့တယ္။ ေနာက္ဆံုးေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းနဲ႔ အျခားတုိင္းရင္းသားေတြ သေဘာတူ လက္မွတ္ထိုးခဲ့ၾကတယ္။ ရွမ္း၊ ကခ်င္၊ ခ်င္း တုိင္းရင္းသားေတြ ပါခဲ့တယ္။ ဒါေလာက္ပဲ။ ျပႆနာေျပလည္ေလာက္ေအာင္ မလံုေလာက္ခဲ့ပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ လြတ္လပ္ေရးရၿပီးတာနဲ႔ တုိက္ပြဲ ေတြစေတာ့တာပါပဲ။

          ဒုတိယအႀကိမ္ႀကိဳးပမ္းမႈက ပိုၿပီးေလးနက္ အေရးႀကီး တယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံကို ႏိုင္ငံတစ္ခုအေနနဲ႔ ဘယ္လုိဖြဲ႕စည္းတည္ ေဆာက္ပံုနဲ႔ ဆက္ရွိ ေနသင့္သလဲဆုိတဲ့ ညီလာခံလုပ္ခဲ့တယ္။ ဦးႏုက ၁၉၆၂ အေစာပိုင္းမွာ ရန္ကုန္မွာ တုိင္းရင္းသားေပါင္းစံု ေဆြးေႏြးႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲ လုပ္ခဲ့တယ္။ အဲဒီတုန္းက ျဖစ္ပ်က္ေန တဲ့ပဋိပကၡေတြ ေျပလည္ေအာင္ေျဖရွင္းႏိုင္ဖို႔ ဦးႏုဟာ ဖက္ ဒရယ္စနစ္ကို သေဘာတူပံုရတယ္။ ရွင္းလင္းျပခ်င္ပံုရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ လူနည္းစုတုိင္းရင္းသား လက္နက္ ကုုိင္ ပဋိပကၡေတြနဲ႔ မတည္မၿငိမ္ျဖစ္ေနတဲ့အခ်ိန္ပါပဲ။ ဒီႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို စစ္တပ္ က တုိင္းရင္းသား စည္းလံုးညီၫြတ္ေရးကို ပ်က္ျပားေစမယ့္ အၲရာယ္တစ္ခုလို႔ ႐ႈျမင္တယ္။

          ဒါေၾကာင့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေန၀င္းက ၁၉၆၂ မတ္လမွာ အာဏာ သိမ္းလိုက္တယ္။ ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲမွာ ပါ၀င္တဲ့သူေတြကိုလည္း ဖမ္းဆီးလိုက္တယ္။ အဲဒီအထဲက တစ္ေယာက္ေပ်ာက္သြား တယ္။ သမၼတစပ္၀္ေရႊသိုက္ အဖမ္းခံရတယ္။ သံုးလအၾကာမွာ သူ ေထာင္ထဲမွာ ဆံုးသြားတယ္။ ဖက္ဒရယ္လစ္ဇင္အေၾကာင္း ေဆြးေႏြးမႈရပ္တန္႔သြားခဲ့တယ္။ ဦးေန၀င္း အာဏာသိမ္းလိုက္ တာ ျပည္တြင္းစစ္ပိုၿပီး အရွိန္ျပင္းသြားတယ္။

MAWKUN: ဒီအခ်က္က အေရးႀကီးပါတယ္။ ဖက္ဒရယ္ အယူအဆနဲ႔ အာဏာသိမ္းမႈ။ အခုု စစ္တပ္နဲ႔အစုုိးရမွာ ဦးေဆာင္ေနသူေတြဟာ မဆလ ေခတ္ပညာေရးမွာ ႀကီးျပင္းလာ ၾကပါတယ္။ အဲဒါက ဘာသင္လဲဆုုိေတာ့ ဖက္ဒရယ္ဆုုိတာ ျပည္ေထာင္စုုကုုိ ၿပဳိကြဲေအာင္လုုပ္တာဆုုိတဲ့ သေဘာ ေပါ့။ တခ်ဳိ႕ NLD ေခါင္းေဆာင္ေတြေတာင္မွ ဖက္ဒရယ္၀ါဒနဲ႔ပတ္သက္လုုိ႔  မေဆြးေႏြးခ်င္ၾကဘူးလုုိ႔ သတင္းေတြထြက္ေနပါတယ္။ ဒီလုုိ အျမင္ မ်ဳိး ကုုိ ဦးေန၀င္းက သြတ္သြင္းထားခဲ့ပါတယ္။ ဒီလုုိ အေန အထားေတြကုုိ ဘယ္လုုိထင္ပါသလဲ။

LINTNER:  ဖက္ဒရယ္စနစ္ကို က်င့္သံုးရင္ တုိင္းျပည္ အစိတ္စိတ္အျမႊာျမႊာကြဲသြားလိမ့္မယ္လို႔ သူတို႔ကေၾကာက္ရြ႕ံေန တယ္။ ဖက္ဒရယ္ စနစ္ က်င့္ သံုးတဲ့ တုိင္းျပည္ေတြရဲ႕သမုိင္းကို ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ တုိင္းရင္းသားလူနည္းစုအေပၚ အေျခခံထားတဲ့ ဖက္ဒရယ္စနစ္က အေတာ့္ က ိုနည္းပါး တယ္။ ကယ္လီဖုိးနီးယား တကၠသိုလ္၊ ေလာ့စ္အိန္ဂ်ယ္လိစ္က ဆီမီနာတစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္ တက္ခဲ့ဖူးတယ္။ ဗမာျပည္အေၾကာင္းဆီမီနာပါ။ ဗမာျပည္ဟာ ဘာေၾကာင့္ ဖက္ဒရယ္စနစ္မျဖစ္ရတာလဲလို႔ ေမးတယ္။

          အေမရိကန္ျပည္ေထာင္စုဟာ ဖက္ဒရယ္ျပည္ေထာင္စု၊ ဂ်ာမန္ဟာလည္း ဖက္ဒရယ္တုိင္းျပည္ပဲ။ မေလးရွားႏိုင္ငံေတာင္ မွပဲ ဖက္ဒရယ္ စနစ္ကို က်င့္သံုးတယ္လို႔ေျပာတယ္။ ဘာေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္က ဖက္ဒရယ္မူကို မက်င့္သံုးႏုိင္ရတာလဲ။ အဲဒီမွာ ေျပာျဖစ္တာက အခု ဒီကယ္ လီဖိုးနီးယားျပည္နယ္လို ကၻာမွာ ရွိတဲ့လူမ်ဳိးေပါင္းစံုကို ျမင္ေတြ႕ေနရတယ္။ အေမရိကန္ျပည္ ေထာင္စုမွာ ျပည္နယ္ေတြကို လူမ်ဳိးစုေန ထုိင္ရာ အလိုက္ခြဲထား တာမဟုတ္ပါဘူး။ ပိုလန္ျပည္နယ္၊ ႐ုရွားျပည္နယ္၊ အီတလီျပည္နယ္၊ အုိင္းရစ္ျပည္နယ္၊ အဂၤလိပ္ျပည္နယ္ရယ္လို႔ ခြဲထားတာ မရွိဘူး။

          အေမရိကမွာရွိတဲ့ျပည္နယ္ေတြက ပထ၀ီအေနအထား ေပၚအေျခခံၿပီး ခြဲထားတာပါ။ ဂ်ာမန္ကိုၾကည့္ရင္လည္း ေရွး ေဟာင္းႏုိင္ငံအေပၚအေျခ ခံၿပီး ျပည္နယ္ကိုခြဲထားတယ္။ မေလး ရွားဟာလည္း လူမ်ဳိးေရးကိုေရွ႕တန္းတင္တဲ့ ႏိုင္ငံတစ္ခုပဲ။ လူမ်ဳိး ေပါင္းစံုရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တ႐ုတ္ျပည္နယ္၊ အိႏၵိယျပည္နယ္၊ မေလးျပည္နယ္ရယ္လို႔ မရွိပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ကၻာမွာရွိတဲ့ လူမ်ဳိးစုကိုအေျခခံတဲ့ ဖက္ဒရယ္စနစ္က်င့္သံုးတဲ့ျပည္နယ္ေတြဟာ ၿပိဳကြဲတာကိုေတြ႕ရတယ္။

          ယခင္ ဆုိဗီယက္ျပည္ေထာင္စုၿပိဳကြဲသြားတယ္။ ယူဂို ဆလားဗီးယားလည္း ၿပိဳကြဲသြားတယ္။ အိႏၵိယကေတာ့ လူမ်ဳိး ေပါင္းေျမာက္ျမားစြာရွိ ေပမယ့္ တစ္ႏုိင္ငံတည္းစနစ္ပါပဲ။ ျမန္မာ ျပည္ရဲ႕ ဖက္ဒရယ္အနာဂတ္ကို စိတ္ကူးၾကည့္မယ္ဆုိရင္ အေမရိ ကန္ျပည္ေထာင္စုတို႔၊ မေလးရွား၊ ဂ်ာမနီတုိ႔ပံုစံကုိ မၾကည့္ပါနဲ႔။ အိႏၵိယပံုစံဟာလည္း မျပည့္စံုပါဘူး။ သူ႔မွာလည္း လူနည္းစု တုိင္းရင္းသားျပႆနာေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ရ မယ္ဆုိရင္ အေမရိကန္ပံုစံထက္ အိႏၵိယပံုစံကို ၾကည့္ရလိမ့္မယ္။

MAWKUN:   အတုုိက္အခံ၊ အထူးသျဖင့္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုု ၾကည္နဲ႔ သူ႕ပါတီရဲ႕တုုိင္းရင္းသားေပၚလစီကုုိ ဘယ္လုုိျမင္ပါသလဲ။

LINTNER:          ကၽြန္ေတာ္ၾကားရတာ၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာခဲ့တဲ့သူေတြ ဒီလူေတြဆီက သိရသေလာက္ပဲ ေျပာႏိုင္မွာပါ။ NLD နဲ႔ (ေဒၚ)ေအာင္ဆန္းစုၾကည္ဟာ လူနည္း စုတုိင္းရင္းသားေတြ ေနထုိင္ရာေဒသက လူေတြအမ်ားႀကီးရဲ႕ အႀကီးအက်ယ္ေ၀ဖန္ေနတာကို ခံေနရပါ တယ္။ လူနည္းစုတုိင္း ရင္းသားလား၊ လူမ်ားစုလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့    တုိင္းရင္းသားေတြရွိတဲ့ေနရာေတြဆီက ဆိုးဆုိး၀ါး၀ါး ေ၀ဖန္ေနတာေတာ့သိပါတယ္။ သူတုိ႔ရင္ဆုိင္ေနရတဲ့ အေျခအေနေပၚမွာ လံုေလာက္တဲ့ နားလည္ေထာက္ထားမႈမရွိဘူးလို႔ ေ၀ဖန္ခံေန ရပါတယ္။ မၾကာေသးခင္က ဥပမာတစ္ခုကို ေျပာျပပါမယ္။

          ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲအတြက္ မဲဆြယ္စည္း႐ံုးေရးလုပ္စဥ္ကေပါ့။ ေဒၚစုၾကည္ ဘယ္ကိုသြားသြား ဧရာမလူထုႀကီးက ဆီးႀကိဳေနတယ္။ ျမန္မာျပည္မွာ သူမဟာ အေက်ာ္ၾကားဆံုးပုဂၢိဳလ္ပါပဲ။ သူ ကခ်င္ျပည္နယ္ကိုသြားတဲ့အခါမွာေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနားၿမိဳ႕ကိုသြားတယ္။ ခါတုိင္းလိုပါပဲ။ အဲဒီမွာသူက ကခ်င္၀တ္စံု ကိုလည္း၀တ္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ လူထုကိုစကားေျပာတယ္။ ကခ်င္လူထုက သူေျပာဆိုတဲ့အေပၚမွာ ေက်နပ္မႈမရဘဲ စိတ္ပ်က္သြားၾကတယ္။

          ကခ်င္မွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔သိတဲ့သူေတြအားလံုး အဲဒီပြဲကို သြားၾကတယ္။ သူဟာ ျဖစ္ေနတဲ့စစ္ပြဲနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ တစ္စံုတစ္ခုေတာ့ ေျပာလိမ့္ မယ္၊ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ေတြရဲ႕ ဒုကၡေတြ၊ ကခ်င္အပါအ၀င္ လူနည္းစုတုိင္းရင္းသားေတြရဲ႕ အက်ပ္ အတည္းေတြ၊ အတိဒုကၡေတြ အေၾကာင္းကို တစ္ခုခုေတာ့ ေျပာ လိမ့္မယ္ဆိုတဲ့ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ကိုယ္စီနဲ႔ သြားခဲ့ၾကတာေပါ့ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီေဒသကလူေတြ ကိုယ္ပိုင္အုပ္ခ်ဳပ္ေရးလိုခ်င္ေန တဲ့အေၾကာင္းေျပာမယ္လို႔ ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူက ဒါေတြကိုမေျပာခဲ့ဘူး။

          NLD ဟာ ကခ်င္နဲ႔တ႐ုတ္နယ္စပ္က ဒုကၡသည္ေတြကို ကူညီေထာက္ပံ့ဖို႔ျပင္ဆင္ေနတယ္လို႔ အဲဒီတုန္းကလား၊ တီဗီက လႊင့္တာလားမသိဘူး၊ ေျပာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ ကခ်င္ တစ္ေယာက္က အဲဒီတုန္းက facebook မွာ ေဒါသတႀကီး ေရးထားတာေတြ႕ရတယ္။ သူကေျပာတယ္၊ ကၽြန္ ေတာ္ တို႔ ရွာေဖြ ေနတာက ဒုကၡသည္ေတြကိုေပးမယ့္ ေငြေၾကးေတြမဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔လူမ်ဳိးေတြရဲ႕ အခြင့္အေရးကို ေစာင့္ေမွ်ာ္ ေနတာ ပါလို႔ ေရးထားတယ္။ သူတို႔ေမွ်ာ္လင့္သလို၊ သူတုိ႔႐ႈျမင္ထားတဲ့ အခြင့္အေရးမ်ဳိးကို ေဒၚစု  မေျပာတဲ့အတြက္ေၾကာင့္ ကခ်င္လူထု စိတ္ပ်က္ သြား တယ္ လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္။

MAWKUN: ၾကားျဖတ္ေရြးေကာက္ပြဲ ေအာင္ႏုုိင္ေရး လႈပ္ရွားမႈေတြမွာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္ေျပာခဲ့တဲ့ မိန္႔ခြန္းေတြ ကုုိ ေလ့လာၾကည့္မယ္ ဆုုိရင္ ေယဘုုယ်ဆန္ေနတာပဲ မ်ားေန တာေတြ႕ရတယ္။ အဲဒါဘယ္လုုိ ထင္ပါသလဲ။

LINTNER: (ရယ္လ်က္) ေဒၚစုမွာ ဘာမူ၀ါဒေတြရွိလဲ ကၽြန္ ေတာ္မသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သူေျပာတာေတြကိုပဲသိတာပါ။ သူ႕မိန႔္ခြန္းေတြကိုပဲ ေျပာႏုိင္ တာပါ။ ကခ်င္အမ်ားစုက သူ႕ကို ေလးစားတယ္။ သူ႕ကိုစကားေျပာခ်င္တယ္။ သူတို႔ရဲ႕ ျပႆနာ ေတြကို ေျပာျပခ်င္တယ္။

MAWKUN:  ဟုတ္ပါၿပီ။ ေဒၚစုမိန္႔ခြန္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းရဲ႕မိန္းခြန္းကို ႏိႈင္းယွဥ္ၾကည့္လိုက္ရင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ ေအာင္ဆန္းက ေဒသကြဲျပားမႈ အလိုက္ ေျပာတဲ့အေၾကာင္း အရာ ကြဲသြားတယ္လို႔ျမင္ပါတယ္။ ဥပမာ-မၲေလးမွာ ေျပာတဲ့ အခါ၊ ရဟန္းေတြနဲ႔ ဗုဒၶဘာသာ အေၾကာင္းကို ေျပာသြား တယ္။ မႏၲေလးက သံဃာေတာ္ေတြအမ်ားအျပားရွိတဲ့ၿမိဳ႕ျဖစ္ေနတာကိုး။ ကခ်င္ျပည္နယ္ ျမစ္ႀကီးနားက်ေတာ့ မႏၲေလးနဲ႔မတူ ေတာ့ဘူး။ အဲဒီမွာ ဖက္ဒရယ္စနစ္အေၾကာင္း၊ ကိုယ္ပုိင္အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္အေၾကာင္းေတြကို ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ေျပာတယ္။ ဒါ ေၾကာင့္ သူ႔ရဲ႕မိန္႔ခြန္းေတြက ေဒၚစုနဲ႔ အေတာ့္ကို ကြဲျပားတယ္လို႔ ထင္တယ္။

LINTNER:          ဟုတ္တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက လူ ေတြမွာ မတူကြဲျပားမႈေတြရွိတယ္ ဆုိတဲ့အခ်က္ကို အမွန္တကယ္ လက္ခံခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ သူတို႔ကို အတူ တကြလက္တြဲလုပ္ၾကဖုိ႔ တုိက္တြန္းတယ္။ သူေျပာတဲ့အထဲက အထိေရာက္ဆံုး မိန္႔ခြန္းတစ္ခုက လြတ္လပ္ေရးမရခင္က ရန္ကုန္မွာရွိတဲ့ Anglo-Burmese (ျမန္မာျပည္ဖြား အဂၤလိပ္) ေတြကို ေျပာခဲ့တဲ့စကားျဖစ္လိမ့္မယ္။ အဲဒီမိန္႔ခြန္းေၾကာင့္ ျမန္မာျပည္ဖြား အဂၤလိပ္ေတြက ၁၉၆၂ အထိ ျမန္မာျပည္မွာ ေနထိုင္သြားခဲ့တယ္။ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းကေျပာတယ္။ “ ကဲ . . . လူႀကီးမင္းတို႔ကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပဲေျပာမယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ ႏိုင္ငံႏွစ္ႏိုင္ငံရွိေနတယ္။ ခင္ဗ်ားတို႔မွာ ဗမာျပည္ရွိတယ္။ ၿဗိတိန္ ႏုိင္ငံရွိတယ္။ ဗမာျပည္လြတ္လပ္ေရးရလာရင္ လြတ္လပ္သြားၿပီ။ ခင္ဗ်ားတုိ႔မွာ ေရြးခ်ယ္စရာရွိတယ္။ ၿဗိတိသွ်ျဖစ္ခ်င္လုိ႔လည္း ရတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ ဗမာျဖစ္ခ်င္ တယ္ဆုိရင္လည္း ျဖစ္လို႔ရ တယ္။ ဒီမွာဆက္ေနပါ။ ခင္ဗ်ားတို႔ကိုႀကိဳဆိုပါတယ္။ ခင္ဗ်ားတုိ႔ ကို ဗမာႏိုင္ငံသားအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳေပးမွာပါ ” ျမန္မာျပည္ ဖြားအဂၤလိပ္ေတြ ရင္ထဲမွာ ခိုက္သြားတာေပါ့ဗ်ာ။ ျမန္မာျပည္ဖြား အဂၤလိပ္ေတြအမ်ားစုက လြတ္လပ္ေရးၿပီးတဲ့ေနာက္ ဒီႏုိင္ငံထဲ မွာ သူတို႔ရဲ႕ကံၾကမၼာကို မလံုမၿခံဳခံစားေနရတဲ့အခ်ိန္ ျဖစ္ေနတာကိုး။

          အဲဒီတုန္းက အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ကျပားေတြဟာ လူနည္းစု ေဒသခံေတြေပါ့။ ၿပီးေတာ့ ၿဗိတိသွ်ကိုလိုနီရဲ႕ အႂကင္းအက်န္ေတြ ျဖစ္ေနတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာင္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းက ႏိုင္ငံသားအျဖစ္လက္ခံၿပီး သူတို႔ကို ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမရင္းခ်ာ သေဘာမ်ဳိး ဆက္ဆံမယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ ခဲ့တယ္။ ဒါကိုၾကည့္ရင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ကျပားေတြဟာ ဌာနတိုင္းမွာ အေရးပါတဲ့ေနရာ ေတြကို ရႏုိင္ခဲ့ၾကတယ္။ ႏုိင္ငံျခားေရးဌာန၊ စစ္တပ္၊ ေလ ေၾကာင္းဌာနေတြမွာ ေနရာေကာင္းေတြရခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီ ေနာက္ ၁၉၆၂ ခုႏွစ္ေရာက္လာေတာ့ အမ်ဳိးသားေရးစိတ္ဓာတ္ လြန္ကဲမႈေတြ ေပၚေပါက္လာတယ္။ ဘယ္သူက ဗမာ၊ ဘယ္သူက ဗမာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ အေရးႀကီးလာတယ္။

          ဗုုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းအေနနဲ႔ ပင္လုုံမွာဆုုိရင္လဲ အသိအ မွတ္ျပဳမႈေတြလုုပ္ခဲ့တယ္။ ကြဲျပားျခားနားေနတဲ့လူေတြကုုိ တုုိင္း ျပည္အတြင္း  ရွိေစခ်င္ခဲ့တယ္။ သူက ကြဲျပားမႈေတြထဲမွာ ညီၫြတ္မႈရွိတယ္ဆုုိတဲ့ အေျခခံအေတြးအ ေခၚမ်ဳိးရွိတဲ့ ႏုုိင္ငံေရးသမားျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ ကြဲျပား ျခားနားတယ္။ ဒါေပမဲ့ ညီၫြတ္လုုိ႔ရတယ္ဆုုိတာမ်ဳိးေပါ့။

MAWKUN: ဒါေတြကုုိၾကည့္ျခင္းအားျဖင့္ တုုိင္းရင္း သားအေရးဟာ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုုၾကည္အတြက္ ခက္ခဲတဲ့ အလုုပ္ျဖစ္ေနတယ္မဟုုတ္လား။ အခုုအေနအထားက သူ႕အေန နဲ ့ အစုုိးရနဲ ့ တုုိင္းရင္းသားေတြၾကားမွာ ေနေနရတဲ့လူ (ၾကားလူ) အေနအထား ျဖစ္မေနဘူးလား။

LINTNER:          အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို သူဟာ ေနရာတစ္ခုမွာ ရပ္တည္ရေတာ့မယ္။ အဲဒီေနရာဟာ လူႀကိဳက္နည္း မယ့္ေနရာေပါ့။ အတိအက်ေတာ့ မေျပာႏိုင္ဘူး။ ေတာ္ေတာ္ခက္ခဲမယ့္ ေနရာပဲ။

MAWKUN: တုုိင္းရင္းသားေတြ အသစ္ဖြဲ႕ထားတဲ့ တပ္ေပါင္း စုုအဖြဲ႕ United Nationalities Federal Council (UNFC)  လုုိ အဖြဲ႔မ်ဳိးကုုိေရာ ဘယ္လုုိျမင္ပါသလဲ။ ပထမမူလ စဖြဲ႕တုုန္းက အစုုိးရစစ္တပ္ကလာရင္ အခ်င္းခ်င္းကူႏုုိင္ေအာင္ တုုိင္းရင္း သားလက္နက္ကုုိင္တပ္ဖြဲ႕ေတြရဲ႕ မဟာမိတ္အျဖစ္ ေကအုုိင္အုုိလုုိ အဖြဲ႕က ရည္မွန္းခဲ့တယ္။ ေနာက္ အစုုိးရနဲ႔စကားေျပာရင္ တစ္ဖြဲ႕ ခ်င္းမေျပာဘဲ တပ္ေပါင္းစုုအေနနဲ႔ ေျပာမယ္ဆုုိၿပီး မူရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီအတုုိင္းမျဖစ္ခဲ့ဘူး။

LINTNER: ျဖစ္ေနတဲ့ ပဋိပကၡက ဗမာနဲ႔အျခားလူမ်ဳိး စုေတြရဲ႕ၾကားမွာပဲ  ျဖစ္တဲ့ျပႆနာ မဟုတ္ပါဘူး။ အဲဒီေလာက္ထိ မ႐ိုးစင္းပါဘူး။ ျပႆနာအမ်ားစု၊ ပဋိပကၡအမ်ားစုမွာ တုိင္း ရင္းသားလူနည္းစု အခ်င္းခ်င္းၾကားမွာျဖစ္ေနတာလည္း ေတြ႕ရ တယ္။ ကရင္နဲ႔ရွမ္းေတြက တစ္ဖက္ကုိတစ္ဖက္ အယံုအၾကည္ မရွိဘူး။ ရွမ္းျပည္မွာ ပအို႔၀္အံုႂကမႈစတာဟာ ရွမ္းေစာ္ဘြားေတြ ကို တြန္းလွန္အံုႂကြမႈကေန စတင္တာ။ ဒါေၾကာင့္ ဒီပဋိပကၡ ေတြဟာ တစ္ခု၊ ႏွစ္ခုတည္းတင္မဟုတ္ဘူး။ အလႊာေပါင္းမ်ားစြာ ပါ၀င္ေနတယ္။ ဒါေတြကို ၾကည့္ရင္တကယ့္အိပ္မက္ဆုိးပဲ။

          အႀကီးဆံုးျပည္နယ္တစ္ခုျဖစ္တဲ့ ရွမ္းျပည္နယ္ကိုၾကည့္ ရင္ ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္က ရွမ္းေတြျဖစ္ၿပီး က်န္တဲ့ ၄၀ ရာခိုင္ ႏႈန္းက အျခားတုိင္း ရင္းသားေတြျဖစ္ေနတယ္။ ကခ်င္၊ ၀၊ တ႐ုတ္၊ ကိုးကန္႔-တ႐ုတ္၊ လားဟူ၊ ပအို႔၀္၊ ပေဒါင္၊ ပေလာင္ စသ ျဖင့္ အျခားလူမ်ဳိးေတြ အမ်ားႀကီးရွိတယ္။ ရွမ္းျပည္နယ္ဟာ လည္း ျမန္မာအစိုးရနည္းတူ ျပႆနာမ်ဳိးစံုနဲ႔ ရင္ဆုိင္ေနရတာပဲ။

          ဘာေၾကာင့္လဲဆုိေတာ့ တစ္ႏုိင္ငံလံုးအတုိင္းအတာအ ေနနဲ႔ ဗမာက ၆၀ ရာခိုင္ႏႈန္းရွိၿပီး က်န္တဲ့လူမ်ဳိးစုက ၄၀ ရာခိုင္ ႏႈန္းေလာက္ရွိေနလို႔ပါပဲ။ ဒီျပႆနာေတြကုုိ ေျဖရွင္းဖို႔နည္းလမ္း ကေတာ့ ဒုုတိယပင္လုုံလုုိ ညီလာခံတစ္ခုုေခၚၿပီး ေဆြးေႏြးၾကဖုုိ႔ ပါပဲ။ ၿပီးေတာ့ တုုိင္းရင္းသားအားလုုံး သေဘာ တူတဲ့ အေျခခံဥပ ေဒအသစ္တစ္ခုုကုုိ ေရးရပါမယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္အျမင္ ကေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာျဖစ္ေနတဲ့ တုုိင္းရင္းသားျပႆနာေတြရဲ႕ ဇာစ္ျမစ္ကုုိ မေျဖရွင္းႏုုိင္သေရြ႕ ပဋိပကၡေတြ ဆက္ရွိေနပါမယ္။

MAWKUN:  မူးယစ္ေဆး၀ါးျပႆနာကေရာ ဘယ္လို လဲ။ ဒါလည္း ဆက္စပ္ေနမယ့္ ျပႆနာတစ္ခုပဲမဟုတ္လား။

LINTNER:          ျမန္မာျပည္ရဲ႕ မူးယစ္ေဆး၀ါးထုတ္လုပ္မႈ ျပႆနာက ျပည္တြင္းစစ္ပြဲေၾကာင့္ျဖစ္လာတဲ့ တိုက္႐ိုက္ရလဒ္ တစ္ခုပါပဲ။ ျမန္မာျပည္ရဲ႕ ဘိန္းထုတ္လုပ္မႈက ၿဗိတိသွ်ေတြ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့တာပါ။ ဘိန္းထုတ္လုပ္မႈက်ယ္ျပန္႔လာတာဟာ ၁၉၅၀ ခုႏွစ္ေတြမွာ စခဲ့တယ္။ ေနာက္ ၆၀ ခုႏွစ္ေတြ၊ ၇၀ ခုႏွစ္ ေတြအထိ အမ်ားအျပားထုတ္လုပ္ခဲ့တယ္။

          ဘိန္းထုတ္လုပ္မႈအေၾကာင္းအရင္းက အာဖဂန္နစၥတန္ လိုပါပဲ။ စစ္ပြဲေၾကာင့္လို႔ ေျပာရမယ္။ ဥပမာတစ္ခုျပရရင္ ကိုးကန္႔ ေပါ့။ ကိုးကန္႔ ေဒသက ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ အေကာင္းဆံုးလက္ဖက္ ထြက္တယ္။ ကိုးကန္႔လက္ဖက္ဟာ နာမည္ႀကီးတယ္။ လက္ဖက္ ဟာ ကိုးကန္႔ေဒသအတြက္ အဓိက ၀င္ေငြရသီးႏွံပါပဲ။  အဲဒီေဒသ မွာ စပါးမစိုက္ပ်ဳိးတဲ့အတြက္ ကိုးကန္႔ေတြအတြက္ စားေရရိကၡာ ၀ယ္ဖို႔ ေငြရမယ့္သီးႏွံ စိုက္ပ်ဳိးဖို႔လိုပါတယ္။ အတိတ္ေခတ္ကာလ ကေတာ့ သူတို႔ လက္ဖက္ေရာင္းဖို႔ လား႐ိႈးကို ဆင္းလာေလ့ရွိပါ တယ္။ ဒါေၾကာင့္ လား႐ိႈးေျမာက္ဘက္က အဓိကစစ္ေဆးေရး ဂိတ္ကို AT ဂိတ္လို႔ေခၚၾကတယ္။  AT ဟာ ဘာကိုေျပာသလဲ အခုလူေတြ သိပ္မသိၾကေတာ့ဘူး။ AT က Animal Transport ကို အတိုေကာက္ ေခၚတာပါ။  ႐ုတ္တရက္ အဲဒီေနရာဟာ စစ္ပြဲ ဇုန္တစ္ခု ျဖစ္လာတယ္။ ဒီေနရာကို ေငြေၾကးနဲ႔ျဖတ္သန္းရတာ မလံုၿခံဳေတာ့ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေဒသကလူေတြက ဘိန္းကို ေျပာင္းစိုက္ၾကတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ လား႐ိႈးကိုဆင္း လာၿပီး ေရာင္းစရာမလိုေတာ့တဲ့အတြက္ ေၾကာင့္ပါပဲ။

          ဘိန္းကုန္သည္က ရြာကိုလာၿပီး၀ယ္တယ္ေလ။ အာဖဂန္ မွာလည္း အလားတူျပႆနာမ်ဳိးပါပဲ။ စစ္ပြဲေၾကာင့္ ပံုမွန္သီးႏွံ ေတြစိုက္ပ်ဳိးေရာင္းခ်ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့တဲ့အခါ ဘိန္းကိုေျပာင္း စိုက္ၾကတာပါပဲ။ အဲဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးမွာ ဘိန္းကိုစိုက္ပ်ဳိးတာ  အျခားသီးႏွံေတြထက္ လြယ္ကူတယ္။ ဘိန္း၀ယ္မယ့္လူက ကိုယ့္ ဆီကို အေရာက္လာတယ္။ သြားေရာင္းေနစရာ မလိုဘူး။ ဒီလိုအေျခအေနမ်ဳိးကို ပေလာင္ေဒသမွာလည္း ျမင္ေတြ႕ ေနရတယ္။ နမ့္ဆန္ေဒသေတြမွာ အဲဒီလို ရင္ဆိုင္ေနရတယ္။

          ကူမင္တန္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္စကားေျပာတဲ့ စကားတစ္ခြန္းရွိတယ္။ သူကေျပာတယ္။ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ရဲ႕ မေကာင္းဆိုး၀ါးကိုတိုက္ဖို႔ အတြက္ ငါတို႔မွာ စစ္တပ္ လိုတယ္။ စစ္တပ္ဆိုတာ လက္နက္လို တယ္။ လက္နက္၀ယ္ဖို႔အတြက္ ေငြလိုတယ္။ ဒီေတာင္တန္းမွာ ေငြရမယ့္နည္းလမ္းက ဘိန္းစိုက္တာပဲတဲ့။

MAWKUN:        ျမန္မာျပည္ရဲ႕ တုုိင္းရင္းသား ျပႆနာေတြ ပေပ်ာက္သြားဖုုိ ့အေျဖကေရာ။

LINTNER: အေျဖကေတာ့ ပင္လုုံလုုိမ်ဳိး တုုိင္းရင္းသား အားလုုံးပါ၀င္ႏုုိင္တဲ့ ညီလာခံတစ္ခုုနဲ႔ တုုိင္းရင္းသားအခြင့္ အေရးေတြကုုိ အာမခံႏုုိင္တဲ့ အေျခခံဥပေဒျဖစ္ဖုုိ႔ပါပဲ။

(သူရိန္၀င္းဘာသာျပန္သည္။)